Μετά διάφορες σφαγές που έγιναν κατά το 1896 οι Χριστιανοί της Σητείας άρχισαν να φεύγουν στα χωριά και οι Τούρκοι των χωριών παρακινημένοι από το Τουρκικό κομιτάτο άρχισαν να κατεβαίνουν στη Σητεία .Οι προύχοντες και των δυο πλευρών εξέλεξαν μικτή επιτροπή που άρχισε να περιέρχεται τα χωριά και να καθησυχάζουν τους κατοίκους.

Αυτό αναγκάστηκαν να κάνουν και οι Χριστιανοί της πόλης. Κατά το βράδυ της 29ης του  Γενάρη του 1897 μια ομάδα Αρμενιωτών πέρασε από του Χαντρά  ενώθηκε με ομάδα Χαντριανών και φτάσανε νύχτα στα πέριξ των Βαβέλων.

Εκεί ενώθηκαν με οπλίτες από τον Κανένε και κατέλαβαν επίκαιρες θέσεις ανατολικά νότια και δυτικά του χωριού. Δεν τοποθετήθηκαν  στα βορινά διότι λόγω του απότομου εδάφους δεν θεώρησαν δυνατή την διαφυγή από εκεί. Οι Τούρκοι δεν αντιλήφθηκαν τον αποκλεισμό.

Οι Οθωμανοί κατά την συνήθη αυθάδεια τους άρχισαν να φωνάζουν δυνατά οπότε ο Γεώργιος Κουρουπάκης δάσκαλος από τον Κανένε που βρισκόταν μακριά νομίζοντας ότι είχαν συμπλακεί και κάνοντας το παλικάρι πυροβόλησε κατά των Οθωμανών χωρίς αποτέλεσμα. Αυτοί φοβήθηκαν και αποχώρησαν αμέσως αλλά οι πυροβολισμοί γενικεύτηκαν και από τις δυο μεριές. Η μάχη κράτησε όλη την ημέρα και διεκόπη τη νύχτα

Την επομένη η ανταλλαγή πυροβολισμών επανελήφθη χωρίς αποτέλεσμα διότι οι Οθωμανοί οχυρωμένοι μέσα στα σπίτια τους και ρίχνοντας πυροβολισμούς από εκεί δεν είχαν απώλειες αλλά ούτε ήταν δυνατή η εκτόπιση τους διότι το χωριό ήταν οχύρωμα που δύσκολα μπορείς να καταλάβεις και οι Χριστιανοί έχοντας θέσεις σαν οχυρά γύρω από το χωριό και μη έχοντες απώλειες δεν εκτοπίζονταν εύκολα. Έτσι η μάχη κράτησε όλη την ημέρα περιοριζόμενη σε πυροβολισμούς και λογομαχίες.

Η μετατόπιση των φρουρών άφηνε πολλές θέσεις αφρούρητες και έτσι η διαφυγή των Τούρκων ήταν δυνατή και εύκολη. Πράγματι μετά πάροδο ολίγων ωρών της νύχτας οι Τούρκοι με προφύλαξη και αθόρυβα εγκατέλειπαν το χωριό με όλες τις οικογένειες τους και τα πολύτιμα πράγματα τους .

Περνώντας από το Σαντάλι  ενώθηκαν με τους λίγους κατοίκους και αυτούς του Καλαμαυκίου που ειδοποίησαν εγκαίρως. Όταν πλησίασαν προς την Κάτω Πισκοπή και έδειξαν ότι είχαν πρόθεση να συνεχίσουν προς την Σητεία έγιναν αντιληπτοί από τους Οθωμανούς που φρουρούσαν  το χωριό, εμποδίστηκαν με πυροβολισμούς και αποκλείστηκαν στο χωριό με τους ομοθρήσκους  τους.

Κατά τον Αγγελάκη η γνώμη αυτή δεν μπορεί να στηριχθεί διότι ο Παντελάκης  δεν ήταν κοινός άνθρωπος που να μην γνωρίζει ότι οι οφειλέτες του οιαδήποτε και αν ήταν η τύχη τους θα άφηναν αρκετή ακίνητη περιουσία που θα εξασφαλιζόταν οι οφειλές. Η μόνη σκέψη του Παντελάκη που τον καθοδήγησε στο να μετατοπίσει τους φρουρούς ήταν ο φόβος του μήπως οι Χριστιανικές φρουρές λόγω του παγερού καιρού εγκαταλείπανε τις θέσεις τους τη νύχτα και λύνανε την πολιορκία οι δε Οθωμανοί, που γνώριζε την τόλμη και την ανδρεία τους, αντιλαμβανόμενοι αυτό το πράγμα, θα είχαν πέσει πάνω στο χωριό Κανένε που δεν απέχει πάνω από δυο χιλιόμετρα και οι κάτοικοι του ήταν ολιγάριθμοι και ατελώς οπλισμένοι.

Αυτήν την εξήγηση έδωσε και ο ίδιος ο Παντελάκης σε ερώτημα του Ε. Αγγελάκη ο οποίος αναφέρει πως πείσθηκε από την διαβεβαίωση του Παντελάκη  γνωρίζοντας την σύνεση τον πατριωτισμό και την ειλικρίνεια του .Τούτο εξ’ άλλου εξάγεται και από την προσπάθεια του να παρασύρει τους φρουρούς στις μεταξύ των δυο χωριών θέσεις ώστε έτσι να εξασφαλιστεί το χωριό του

Η διαφυγή τους πάντως θεωρήθηκε μέγα ατύχημα διότι με τέτοια σκληρότητα που είχαν οι πιο ανόσιοι τους έπρεπε να τιμωρηθούν.

[Ε.Αγγελάκη Σητειακά τ.Β τευχ.Β σελ.276-280]